Was het nodig, Betsy Dopico?

Betsy Dopico, je hebt ons hart gebroken! Hoe kon je vertrekken zonder afscheid te nemen? We dachten dat we je hadden, maar nu ben je weg. Wat moeten we nu zonder jou?
Ik herinner me nog de dag dat we je voor het eerst zagen. Je was zo mooi, zo zacht en zo lief. We wisten meteen dat we je mee naar huis moesten nemen. En dat deden we ook.
Je werd al snel een deel van onze familie. Je was altijd blij om ons te zien, en je kwispelde altijd met je staart. Je was onze trouwe vriend, en we hielden zielsveel van je.
Maar toen werd je ziek. We deden er alles aan om je te helpen, maar het mocht niet baten. Je werd steeds zwakker en zwakker, en we wisten dat het einde nabij was.
Op de dag dat je stierf, waren we er kapot van. We konden niet geloven dat je weg was. We hadden je nog zoveel te vertellen!
Maar we weten dat je nu op een betere plek bent. Je bent weer gezond en gelukkig, en je rent en speelt weer als een jonge hond.
We zullen je nooit vergeten, Betsy. Je was onze beste vriend, en we zullen je altijd koesteren.
Bedankt voor alles, Betsy.